Bij het doorlezen van ‘telefoonverhaaltjes’ uit het verleden kwam ik prachtige voorbeelden tegen van mijn projecties. Onbewust beschrijf ik wat er allemaal in mij moet zijn omgegaan bij het lopen door het straatje van de ‘dames’. Mijn projecties druipen ervan af!

Meisje achter het raam

Bij ons in de stad heb je een straatje dat voert langs de dames in de etalages. Het ligt op de route naar mijn favoriete koffiecafeetje. Als het donker wordt schijnt er rood licht door de vensters. De hele dag lopen mannen, jong en oud, onrustig heen en weer. Ze staan besluiteloos te dralen, als hyena’s rond hun prooi. Waarom staan ze zolang te kijken: durven ze niet, of moeten ze gene overwinnen. Misschien willen ze het genot nog even uitstellen. Nog niet aan die befaamde acht minuten beginnen.

Hun gedrag is stereotiep. Het is niet komen en naar binnen gaan, nee naar de hoeren gaan is blijkbaar een ceremonie met vaste spelregels.

Op mijn wandelingen heb ik haar, achter een van de ramen, leren kennen. We zijn elkaar gaan groeten. Ze weet dat ik niet naar binnen zal komen. Maar we hebben wel wat samen. We ‘kennen’ elkaar dan ook al bijna twee jaar. Ze zit achter haar raam zonder zich iets aan te trekken van de kudde geilaards buiten. Leesbril op, een krant op haar blote schoot. Ze ziet me langskomen en kijkt me over haar brilletje aan. Ogen en mond lachen, een knikje als herkenning en groet. Zie ik het goed? Leest ze het Financieele Dagblad? Zouden je wensdromen de werkelijkheid dan zo kunnen vervalsen?

De column volgende week gaat ook weer over deze ‘dame’ en wat projectie doet met je beleving van de werkelijkheid.

Bert Baas is longarts en coach / supervisor voor medici.

HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.
Rechtstreeks contact opnemen met de auteur kan HIER.
(Werkt dit niet, dan is uw mailprogramma hier niet voor ingesteld. Dan kunt u hieronder met het formulier een reactie achterlaten.)