Een strandtentje aan de Zuid-Spaanse kust. Overspoeld door pensionado's, oudere echtparen al lang in de herfst van hun leven; de aanduiding winter past niet in dit klimaat. Een echtpaar, met het obligate hondje, ging zitten. Hij deed al lang geen moeite meer zijn buik binnen gezonde proporties te houden; gezondheidsrisico's waren al lang overleefd. Zij wist dat schoonheid vergankelijk was en die vaststelling had ze al jaren geleden moeten accepteren. Zo zaten ze ‘s middags op dat terras. Het leven moet uitgeperst worden dus nam hij nog een biertje ondanks de fles witte wijn die ook al op tafel stond. Tussen de gasten door liepen allerlei jongens, zo donker als de nacht en afkomstig uit een land diep in Afrika die probeerden hun goedkope tassen en andere rommel aan de man te brengen. De spiegels en kralen van de missionarissen van weleer werden nu weer teruggebracht. Even later kwam er een Oost-Europees type met een accordeon en een zeer beperkt repertoire het terras op. Onze man gaf hem geld, samen met een niet mis te verstaan handgebaar: 'en nou oprotten.’ In plat Amsterdams gaf Mylady commentaar op wat hij deed. 'Je geeft hem veel te veel,' zei ze zuinig. Hij haalde zijn schouders op en zei: 'hij moest gauw doorlopen, want ik kan niet tegen dat gejank.’

Als je oud bent aan de Spaanse kust dan weet je wat je wel en niet meer wilt in je leven.

Bert Baas is longarts en coach / supervisor voor medici.
HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.
Rechtstreeks contact opnemen met de auteur kan HIER.
(Werkt dit niet, dan is uw mailprogramma hier niet voor ingesteld. Dan kunt u hieronder met het formulier een reactie achterlaten.)