Op een gegeven moment merkte ik aan haar dat ze wat somber was. Ik vroeg haar of er iets was en op het moment dat ik het vroeg begon ze heel hard te huilen. Ik schrok daar een beetje van, maar tegelijkertijd trok ik de gordijnen van haar bed dicht en ging bij haar op bed zitten. Ik zei: lieve schat wat is er aan de hand? Ze keek me verdrietig aan en zei dat ze kort geleden had gehoord dat ze longkanker had. Ze was erg bang voor wat haar allemaal te wachten stond. Ze moest namelijk nog helemaal door de molen gehaald worden over welke behandeling ze zou krijgen. Ik merkte aan haar dat ze haar verhaal kwijt moest. Ik heb rustig de tijd genomen zodat zij alles kon vertellen waarmee ze zat.

Ik merkte aan haar dat het een opluchting was om erover te praten, en ze gaf aan dat ze erg bang was. Ik begreep haar volkomen en probeerde haar gerust te stellen. Ik kon haar angst helaas niet wegnemen maar ik begreep haar volkomen. We hebben lang met elkaar gesproken en toen ze klaar was met haar verhaal kreeg ik een dikke knuffel.

Helaas heb ik geen afscheid van haar kunnen nemen omdat zij de volgende dag plotseling was ontslagen, wat voor haar natuurlijk erg fijn was, om naar huis te gaan. Toen ik wou beginnen met mijn dienst stond er een cadeautje voor me met mijn naam erop. Het was een cadeautje van die lieve vrouw. Er zat een kaartje aan waarop stond:

Lieve Andreas,

Dankjewel dat je even tijd voor me had en dat je naar mij geluisterd hebt. Dat gaf mij weer een gevoel om te vechten! Ik zag het even niet meer zitten, maar door ons gesprekje heb ik de vechtlust teruggekregen.
Dank je wel voor je goede zorgen!

Toen ik het las had ik tranen in mijn ogen en ik dacht: wat heb ik toch een mooi en bijzonder beroep. Zo zie je maar weer wat een klein gesprekje wel niet kan doen.

Andreas Boender-Vaags is verpleegkundige in het OLVG Oost in Amsterdam op de afdeling MDL.

HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.