Ik zit in een klas met voornamelijk jongvolwassenen, waarvan een behoorlijk aantal een migratieachtergrond heeft. Ook meiden met een hoofddoekje. Ik ben de oudste oudere jongere.

Bij veel jongeren vraag ik mij soms af waarom ze de opleiding in de maatschappelijke zorg volgen. Ze zijn eigenwijs, soms erg brutaal en ze lijken ongeïnteresseerd. Is dit de beroepshouding? Ik leerde om dit verder los te laten.

Een paar weken geleden had ik thuis mijn opdrachten gemaakt en ik legde mijn opdrachten als eerste op de tafel van de juf. Tegelijkertijd schaamde ik mij dood! Het puberale mavo-jongetje in mij kwam duidelijk protesteren.
‘Hé, wat doe je nou! Dit hoort niet man! Opdrachten inleveren is sociaal wenselijk gedrag!’
Het was voor mij een eyeopener. Inderdaad. Dit was vroeger wel een dingetje. Met alle gevolgen van dien.

Nee, ditmaal was ik trots en ik zag enkelen met blikken van afgunst naar mijn opdrachten kijken.

Het eerste kwartaal is inmiddels afgerond met een tussentijdse toets. Voor deze toets haalde ik een 8.6. Ik realiseer mij dat ik een bevoorrecht mens ben. De meiden met hoofddoekjes in de klas zijn vaak gewone, leuke mensen en dankzij dit schooljaar krijg ik de kans om een kijkje te nemen in het leven van hen die door menige Nederlander niet altijd worden begrepen.

Ik groei ...

Hilbert Steensma is student persoonlijk begeleider en gepassioneerd schrijver. Na ruim twintig jaar werken in de financiële sector met verschillende uitstapjes als vrijwilliger in de zorg ertussendoor, zette hij in 2016 eindelijk de stap naar een opleiding als persoonlijk begeleider.
HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.