Na publicatie van het Volkskrantartikel ‘Bij vrouwelijke arts heb je minder kans op overlijden dan bij man’ mailde een vriendin: ‘Wat doe jij, ik stap over op een vrouw. Ze zeggen dat het in Amerika jaarlijks 32 duizend doden zou schelen als alle mannelijke artsen vrouw waren.’ Ik antwoordde dat ik de uitspraken, gepubliceerd in JAMA Internal Medicine, voorlopig niet al te serieus neem. ‘Ik blijf bij mijn arts. Ik heb al 25 jaar veel vertrouwen in hem.’

Internist / vasculair geneeskundige Jeanine Roeters van Lennep van het Erasmus MC liet in het Volkskrantverhaal weten dat ‘de situatie in Amerika niet vergelijkbaar hoeft te zijn met die in Nederland’. Mijn Turkse kapster die mij al twintig jaar knipt, liet ik het verhaal lezen. Zij heeft een vrouwelijke arts omdat het ‘bij onze cultuur hoort’. Zij stapte van haar vorige arts over op de eerste vrouwelijke arts in mijn gezondheidscentrum. ‘Ik wilde bij die andere weg omdat ik haar niet goed vond.’ Met de nieuwe arts kon zij het uitstekend vinden.

Op een ochtend stond zij voor mijn deur. Zij had de kinderen naar school gebracht en wilde praten over haar dokter op wie ze kwaad was. ‘Zij stuurde mij vanmorgen weg toen ik met de jongste bij haar kwam.’ B. was met haar dochter weggestuurd omdat ze zonder afspraak was doorgelopen naar de spreekkamer van haar arts, die in gesprek was met een cliënt. ‘De dokter was boos en zei dat ik eerst een afspraak moest maken. Dat heb ik niet gedaan en ik zoek nu een andere dokter.’ Zij vond een nieuwe arts in een ander gezondheidscentrumcentrum.

Openhartig als mijn kapster is vertelde ze dat zij en haar vriendinnen met de kinderen snel naar de dokter gaan. ‘Dat zijn wij gewend, maar ik ga nu veel minder vaak. Dat heb ik van jou en de andere moeders op school geleerd.’ Met haar vrouwelijke tandarts ging het ook mis. ‘Wij begrepen elkaar niet, maar nu heb ik een andere vrouw en dat gaat heel goed.’ Ze aarzelt. ‘Wij gaan altijd snel naar de dokter, maar dat heeft niets met mijn geloof te maken hoor. Wij kiezen altijd vrouwen omdat we elkaar beter begrijpen.’

De arts die zij inruilde voor een andere dokter ken ik goed. Omdat zij jaren geleden de eerste vrouw was in het centrum interviewde ik haar voor een blad. Bij afwezigheid van mijn arts kwam ik vorig jaar twee keer bij haar omdat een wond in mijn scheenbeen niet genas. Na het onderzoek hadden wij een leuk gesprek. Met mijn eigen arts is dat anders en minder persoonlijk. Maar ik heb veel vertrouwen in zijn kennis en kan altijd op hem rekenen.

Wil Merkies (85), was de eerste vrouwelijke sportverslaggever van Nederland. Ze is nog steeds werkzaam als journalist. Daarnaast is ze sinds kort een (kritische) zorgconsument.
HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.