Toen mijn huisarts mij in 1995 vroeg als lid van de pas opgerichte cliëntenraad van het gezondheidscentrum in mijn Amsterdamse wijk weigerde ik. ’Niets voor mij, ik ben veel te kritisch over de gezondheidszorg.’ Zijn reactie: ‘Dat is ook de reden dat ik je vraag.’ Door zijn argument dat mijn kritiek juist zéér welkom was, liet ik me overhalen.

Ik was gelukkig niet de enige in de cliëntenraad die negatief was over de traagheid van politiek Den Haag als beslissingen weer eens werden uitgesteld, of niet werden uitgevoerd. We voelden ons machteloos als belangen van patiënten en artsen door de bestuurlijke top werden genegeerd vanwege commerciële belangen. Dat de cliëntenraad geen invloed had op het beleid binnen het gezondheidscentrum, maar alleen een adviserende taak speelde, vonden we moeilijk. Maar bij het nemen van beslissingen, werd er wel naar ons geluisterd.

Ik bleef actief tot de cliëntenraad in 2008 werd opgeheven. Ik kijk terug op een leerzame periode waarin ik meer inzicht kreeg in wat er binnen de gezondheidszorg goed en fout gaat. De financiële belangen en bureaucratie zijn nog steeds groot, en aan de deskundigheid en betrouwbaarheid van politici en de (medische) top zoals Raden van Bestuur, wordt steeds vaker getwijfeld.

Over mijn eigen gezondheid dacht ik tot een jaar geleden niet veel na. Voor een 80-plusser had ik maar weinig contact met mijn huisarts. In het ziekenhuis kwam ik slechts twee keer per jaar voor controle bij de KNO-arts. Het afgelopen jaar zijn er wat zaken in mijn gezondheidstoestand veranderd, waardoor ik veel vaker met de gezondheidszorg te maken heb. In deze blog voor GZNDHDSZRG zal ik hiervan regelmatig verslag doen.

Na mijn pensionering als journaliste bleef ik zeer actief. Ik geef schrijftrainingen, was medeauteur van verschillende boeken over Amsterdamse wijken, en sinds vier jaar zit ik in de redactie van het buurtblad Dwars en interview ik mensen die door hun leven of werk anderen inspireren. Er is wel een verschil met de tijd dat ik als journaliste nog voor de krant werkte. Nederland is nu veel  kleurrijker en dat zie ik als een uitdaging bij het kiezen van onderwerpen en mensen.

Het is heel leuk om als oudste redactielid samen te werken met jongere mensen. Dat mij vaak wordt gevraagd hoe ik het allemaal doe op mijn leeftijd vind ik onzin. Ik ben dan ook heel blij met leeftijdgenoot Jan Terlouw die Nederland kort voor pakjesavond verraste met zijn oproep om ‘elkaar weer te vertrouwen en op te houden de wereld te verwoesten.’
Met zijn heldere verhaal zonder autocue en populistisch taalgebruik raakte hij een gevoelige snaar bij jong en oud.
Terlouws optreden is het het bewijs dat je als je oud bent nog veel kunt bijdragen aan een betere samenleving.