Ik merkte al gauw dat we een klik hadden, ze was zo open en spontaan over haar leven. Ze had namelijk borstkanker met uitzaaiingen in haar hele lichaam. Maar wat een geweldige jonge vrouw was zij. Ze stond namelijk nog zo positief in het leven. Ze was zo dankbaar voor alle zorg die ze kreeg van het ziekenhuis. Ze had al veel meegemaakt door haar ziekte. Beide borsten waren geamputeerd en ze was kaal geworden door de chemo. Maar desondanks was ze altijd vrolijk als ik binnenkwam op haar kamer.

Doordat we zo’n goede klik hadden begon ze veel te praten over haar leven. En toen kwamen we op het onderwerp je vrouw voelen. Ze gaf namelijk aan dat ze zich niet meer echt een vrouw voelde. Dat kwam omdat ze geen borsten meer had en kaal was. Maar een dingetje was heel belangrijk voor haar en dat waren haar kunstnagels. En elke morgen als ik binnenkwam had ze een grote glimlach op haar gezicht en stak ze haar hand omhoog om haar mooie kunstnagels te laten zien, ze was er zo trots op!  Elke dag had ze haar nagels in een andere kleur gelakt en elke dag zei ze kijk ... mooi hè ze zijn vandaag speciaal oranje omdat je uit Nederland komt. Ik werd daar altijd zo blij van, dat ze zo kon genieten van haar kunstnagels. Dat beetje vrouw dat ze zich nog kon voelen kwam door haar nagels.

Op een gegeven moment moest zij naar een ander ziekenhuis voor een onderzoek. Een onderzoek dat wij niet deden in ons ziekenhuis. Ik wenste haar succes en zei dat ik haar morgen weer zou zien, dat ze dan weer terug zou komen op onze afdeling. De volgende dag kwam ze terug en ik zag gelijk aan haar dat er wat mis was. Ze hadden namelijk haar kunstnagels verwijderd, dat moest helaas voor dat speciale onderzoek. Ze zag er moe en ziek uit, en ze zei gelijk dat ze niet meer kon. ‘Ik kan niet meer, ik ben moe en ik wil niet meer vechten tegen deze rotziekte.’

In de dagen daarna ging het allemaal heel snel, ze ging hard achteruit en ze was niet meer de vrolijke vrouw die ik kende. Ze vroeg aan mij of ik haar vader wilde bellen, en dat leek mij ook erg verstandig omdat ik zag dat het niet goed ging met haar. Haar vader was snel gekomen en binnen drie uur was ze overleden. Ze had de strijd tegen borstkanker verloren.  

Ik heb toen zelf ook een traantje gelaten, ze was voor mij een bijzondere patiënt, een voorbeeld van hoe je in leven kunt staan terwijl je eigenlijk wel weet dat je doodgaat. Haar kunstnagels zal ik nooit meer vergeten, en als ik toevallig een vrouw zie in de stad met kunstnagels moet ik vaak nog aan haar denken. Ze heeft een speciaal plekje in mijn hart gekregen. Wat een bijzondere vrouw was ze!

Andreas Boender-Vaags is verpleegkundige in het OLVG Oost in Amsterdam op de afdeling MDL.