Daar heb ik geen moeite mee omdat ik dit na mijn pensionering steeds vaker meemaakte.  In de redacties en bij de activiteiten die ik in Amsterdam organiseer, ben ik steevast de oudste. Mijn ervaring is dat jongere collega’s dit juist erg leuk vinden en graag met me praten over de veranderingen in de media en de maatschappij.

Ik raad deze 'jongeren' altijd aan om na hun pensionering  zolang mogelijk door te gaan met waar ze goed in zijn en daar ook van te genieten. Je blijft er jong door en het is ook nog eens waardevol voor de samenleving. Van ouderen krijg ik nogal eens te horen ‘Jij hebt makkelijk praten: mijn conditie gaat achteruit en zoveel energie heb ik niet meer.’

Ik heb het geluk dat mijn conditie nog steeds goed is, ook al moest ik het afgelopen jaar steeds vaker gebruik maken van medische zorg. Dat ik nooit gerookt heb, en niet te veel drink wordt niet altijd geloofd. Het beeld dat  journalisten ongezond leven bestaat nog steeds. Aan het kroegleven na het werk deed ik, nadat mijn vier kinderen de deur uit waren, zelf ook uitbundig mee. Maar dankzij de auto kon ik niet teveel drinken.

Sinds mijn pensionering leef ik gezond omdat ik door wilde gaan met schrijven en het ontwikkelen van nieuwe activiteiten. Het plezier dat ik daaraan beleef, en de boeiende mensen die ik tegenkom zijn het helemaal waard!

Dat ik dit jaar voor het eerst in mijn lange leven meer met de gezondheidszorg kreeg te maken kreeg, was flink schrikken. Dankzij mijn huisarts met wie ik al 27 jaar goed contact heb, begreep ik wat er aan de hand was. ‘Wil, ook jij moet er aan wennen dat je op deze leeftijd meer klachten krijgt', vertelde hij mij.

De heftige bloeding die ik op de terugweg kreeg na een kleine ingreep bij de polikliniek Dermatologie, was voor attente voorbijgangers aanleiding een taxi voor mij te bellen. Ik kon weer direct retour na het ziekenhuis. Ook voor de vier neusbloedingen die later volgden, moest ik me  's avonds laat in het ziekenhuis laten behandelen.
Bloedingen die volgens mijn arts met het dunner worden van de huid bij het ouder worden te maken hebben.

Ook heftige pijnaanvallen die te maken hebben met artrose van mijn nekwervels, sloegen onverwacht toe.  Het gevolg was veel hoofdpijn waardoor ik wekenlangs s’nachts heel slecht sliep. De neusbloedingen zijn na ingrepen van de KNO-arts gestopt, en de pijnaanvallen door de artrose zijn weer verdwenen, maar die kunnen volgens mijn huisarts weer terugkomen.

Mijn conditie is door deze ongemakken niet achteruit gegaan, maar ik ben wel onzekerder geworden. Voor het eerst in mijn lange leven krijg ik te maken met ouderdomsklachten, en dat is wel even slikken. Ook het overlijden van familie en vriendinnen met wie ik jarenlang de redactie van een vrouwenblad vormde valt me zwaar. Maar ik weiger toe te geven aan het gevoel dat het leven nu minder wordt.

‘Mijn uitspraak ‘Niet zeuren, maar doorgaan’ stond in de jaren ‘90 boven een interview met mij in het feministische blad Opzij. Nu zoveel jaar later sta ik nog steeds achter deze uitspraak.

Wil Merkies (overleden 2018),  was tot op hoge leeftijdf nog steeds werkzaam als journalist. D