Zijn schrikbeeld is de agressieve advocaat. De angst om fouten te maken en dan daarvoor te worden aangeklaagd verlamt hem op zo’n moment. Het lijkt nog moeilijker als de patiënt die tegenover je zit ook medisch onderlegd is. Ik heb dat pas nog ondervonden, wat mijn medische achtergrond bij andere artsen, collega’s dus, oproept.

Op een morgen viel het mijn vrouw op dat ze een klein bruin plekje op de huid had. We kwamen er niet uit of dit iets nieuws was, of dat het ons nu pas opviel. Het leek mij een onschuldige huidafwijking. Echter, in die tijd werd een familielid behandeld voor een uitgezaaid melanoom. De bekende regel uit een liedje van Toon Hermans: ‘het lijkt wel of het vlekje groter wordt,’ verwoordde precies onze twijfel en onzekerheid. Elke dag keken we stiekem naar het vlekje en hoorden Toon in ons achterhoofd zingen. Op een gegeven moment was de onrust in ons hoofd niet meer te kalmeren. De gang naar de huisarts werd gemaakt. Om mij in te dekken voor een oordeel als: ‘het is maar goed dat hij gestopt is met werken, want hij weet er niet veel meer van,’ rechtvaardigde ik onze komst door eerst het melanoomverhaal te vertellen. We wilden gewoon een onbevooroordeelde mening over het vlekje horen. Na lang turen op de huid, door een otoscoop, die je dus voor veel onderzoeken kunt gebruiken, zei ze: ‘ik denk dat het een haemangioompje is, maar het lijkt me beter het oordeel van de dermatoloog te vragen. ’Ik ken onze huisarts als een zekere en doortastende vakvrouw, maar ook zij leed nu dus aan dezelfde twijfel die ik had. Gelukkig, ik kon het dus nog wel, hoewel een haemangioom niet in mijn differentiaaldiagnose stond. Het vlekje mocht alles zijn, maar geen melanoom.

In het academisch ziekenhuis werd gevraagd of we bezwaar hadden dat eerst de co-assistent keek. Nee, kijken naar een vlekje op een makkelijk toegankelijke plek vonden we niet erg. Zo was ik ook eens begonnen.

Ik heb het altijd vervelend gevonden als ik niet al bij het begin van een consult wist dat de patiënt onze zelfde medische bloedgroep had. Leg je in begrijpelijke taal iets uit, en dan krijg je antwoord van iemand die het jargon spreekt!

Maar ik wilde onze jonge, bijna-dokter niet beïnvloeden. Gelukkig vroeg hij al snel of we een medische achtergrond hadden. Het deed hem goed te merken dat ik hem vanzelfsprekend als een volwaardige vakbroeder beschouwde.

Voor het eerst zag en keek ik mee door een dermatoscoop. Met zo’n duidelijk vergroot beeld was voor mij de diagnose hemangioom wel zeker.

De leuke jonge co-dokter twijfelde nog en ging een specialist erbij roepen. Nu ken ik het academische bedrijf en wist dus dat er een assistent-in-opleiding zou komen. Deze jonge vrouw was inmiddels al op de hoogte gebracht dat de familie medisch van wanten wist. Gelukkig richtte zij zich op de patiënte en niet op mij, maar bij het bespreken van de diagnose werd ik wel in het gesprek betrokken. ‘Ik denk dat het een onschuldig bloedvat kluwentje (haemangioom) is’ legde zij in begrijpelijke taal uit, ‘maar ik vraag toch nog even of de professor wil meekijken.’ De hooggeleerde kwam nu zelf kijken. Hij zag er uit als een wijze, ervaren clinicus. Na rustig en zorgvuldig zijn onderzoek te hebben gedaan was de conclusie: ‘het lijkt me een getromboseerd haemangioom’.

Tegen de assistente zei hij: ‘controleer mevrouw voor de zekerheid nog een keer over vier maanden en laat het plekje even goed vastleggen’. Na een interessante sessie bij de medisch fotograaf, waarbij het vlekje vanuit alle hoeken werd vastgelegd, stonden we gerustgesteld buiten. Ik had geen twijfel meer, het was zeker geen melanoom.

Ik vraag me nu wel af als ik geen collega was geweest of het ook zo zou zijn gelopen.

Mijn vrouw en ik zijn het vlekje eigenlijk al vergeten.

Bert Baas is longarts en coach / supervisor voor medici.
HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.
Rechtstreeks contact opnemen met de auteur kan HIER.
(Werkt dit niet, dan is uw mailprogramma hier niet voor ingesteld. Dan kunt u hieronder met het formulier een reactie achterlaten.)