Natuurlijk komt mijn favoriete onderwerp ‘mannen’ ook aan bod. De nacht verloopt erg rustig en ik overleg met Noeska wie begint met de pillen uit te zetten. Mijn collega wil zich graag eerst inlezen in haar patiënten omdat zij net van vakantie terug is. Ik begin dan vast met medicatie uitzetten omdat het voor mij al de derde nacht is en ik mijn patiënten al ken. 
Het verloopt allemaal voorspoedig zodat kort daarna mijn collega ook haar medicatie kan uitzetten. We werken die nacht extra voor omdat we een spoedopname kunnen verwachten, af is af denken wij!

Op kamer 8 ligt een patiënt die in de stervensfase zit, ik houd die patiënt extra in de gaten omdat er geen familie aanwezig is. Om 4.00 ontdek ik dat de patiënt rustig is ingeslapen. Ik bel de dienstdoende arts om te vertellen dat de patiënt is overleden. De arts zegt: 'ik kom er meteen aan'.

Mijn collega is op dat moment achter bezig met een patiënt die wat verward is.
De arts gaat kamer 8 binnen en op dat moment gaat het licht uit!!
Het is opeens stikdonker in het ziekenhuis, het duurt ongeveer 5 tot 8 seconden voordat de noodstroom aangaat. Alle deuren knallen op dat moment dicht, het zijn harde knallen die je opeens hoort midden in de nacht. Opeens begint alles te piepen, alle pompen slaan op hol. Alle AD-matrassen (aniti-decubitus) lopen leeg, dat zijn matrassen waar lucht inzit. Patiënten bellen massaal omdat het licht het niet meer doet. Het is dus even hectisch op de afdeling! Ik zeg tegen de patiënten dat we een stroomstoring hebben, niet wetende dat het in heel Amsterdam het geval is totdat ik even naar buiten kijk vanaf de zevende verdieping. Ik zie helemaal niets, het is helemaal donker! Ik dacht wow, zo donker heb ik Amsterdam nog nooit gezien!!

Helaas werkt niet op alle kamers de noodstroom zodat sommige patiënten op een harde plank komen te liggen. Alle computers op het vaste netwerk doen het niet meer. Gelukkig doen de computers op wieltjes het wel, maar die lopen langzaam leeg omdat de stroom op de gang het niet doet. Opeens merken we dat de omnicell het niet doet, dat is de medicijnkast waar alle medicijnen in liggen. We kunnen dus nergens meer bij. Collega’s bellen dat ze vaststaan op het perron omdat de treinen niet meer rijden.
Het is dus eigenlijk een totale chaos ...
Gelukkig kunnen wij straks naar huis, maar zo zie je maar weer hoe afhankelijk wij zijn van stroom. En welke gevolgen dit heeft voor een ziekenhuis.
Jeetje het was een bijzondere nacht!!

Andreas Boender-Vaags is verpleegkundige in het OLVG Oost in Amsterdam op de afdeling MDL.

HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.