De vrijwilligers uit de C-dienst hadden het verzoek gekregen om een halfuur eerder af te lossen zodat het tijdens haar moment van afscheid rustig zou zijn in het huis. Het aantal naasten van de bewoonster had zich beperkt tot de zus en haar zoon. Zij wilden het niet te emotioneel maken en ze waren zichtbaar opgelucht dat er gehoor was gegeven aan deze wens.

Tussen het verzorgen van de dranken nam ik zo nu en dan de tijd om Alice kort te bezoeken. We hadden elkaar de afgelopen weken leren kennen en als ik binnenkwam noemde ze mij steevast ‘Hilbert van der Duim’.  Ze  had haar gevoel voor humor niet verloren. Zo ook op haar laatste dag. Ze lag op bed met een glimlach van oor tot oor.
Ik legde mijn hand even op die van haar. Haar vrije hand omvatte de mijne. We zaten zo enkele ogenblikken.

‘Welke muziek neem je mee Alice?’ Als muziekliefhebber ben ik daar nu eenmaal in geïnteresseerd ...
Ze begon haar top drie te noemen. Twee Nederlandstalige nummers en één Engelstalig nummer.

Het Engels klonk zó grappig uit haar mond en ik moest ongewild denken aan mijn jeugd. Als kind hadden we altijd heel veel plezier als we spraken alsof we een hazenlip hadden. Maar nu hoefde ik niet te lachen en baalde ik ervan dat ik haar moest vragen om het nog eens te herhalen. Ze herhaalde het, en gelukkig verstond ik dit keer wat ze zei.
‘Procol Harum – A whiter shade of pale.’

Ik gaf haar muzikale keuze voor het afscheid van het leven even de tijd om bij me binnen te komen.
Wow! Wat mooi ... Rond elf uur arriveerde de dokter. Hij straalde rust uit. Ik stelde mij voor als vrijwilliger en in een poging de man te ondersteunen meldde ik dat ik de mevrouw nog niet eerder zo gelukkig had gezien als vandaag. De man liep door naar haar kamer en al voordat de deur dicht was hoorde ik hem de vraag stellen: ‘Weet u het zeker mevrouw?’
Er volgde een lang gesprek ‘achter de deur’.

Op het moment dat ik werd afgelost worstelde ik weer met het eeuwige dilemma. Afscheid nemen. Op zich geen moeite mee. Maar hoe geef je uiting aan de uitdrukkelijke wens van de familie om het luchtig te houden? Voor deze vrouw besloot ik toch iets meer te doen dan gewoon weggaan. Ik klopte op de deur en overzag het tafereeltje. Aan beide zijden van het bed zaten haar naasten. Ze streelden zachtjes de handen van Alice. Ik stapte op hen toe, legde mijn hand op haar hand en zei niets. Haar vrije hand omvatte de mijne en ze keek mij ernstig aan.
Ik knikte naar links. Ik knikte naar rechts. Ik knikte naar Alice en draaide mij om.

Hilbert Steensma is student persoonlijk begeleider en gepassioneerd schrijver. Na ruim twintig jaar werken in de financiële sector met verschillende uitstapjes als vrijwilliger in de zorg ertussendoor, zette hij in 2016 eindelijk de stap naar een opleiding als persoonlijk begeleider.

HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.