Ik klopte op de deur van zijn kamer om even mijn neus te laten zien en tevens te vragen of er wensen waren.
Ik twijfelde. Je stapt immers niet dagelijks bij iemand naar binnen van wie je weet dat hij er de volgende dag niet meer zal zijn.
Het bizarre was ook dat de bewoner er geestelijk nog erg goed aan toe was. Hij benaderde alles heel rationeel.
Net als de vorige week toen ik bij hem naar binnen liep met een emmer en dweil om de vloer van zijn kamer even te schrobben. Dat was een mooi moment. Ik vroeg hem wat voor beroep hij had.
Hij vertelde in hoofdlijnen over zijn werk in de databaseadministratie. Aangezien ik enige kennis heb van databases kon ik met enkele gerichte vragen het ijs breken. Dat had de man kennelijk niet verwacht van een vrijwilliger met een emmer en dweil.
Enfin, ik liep dus afgelopen week zijn kamer binnen. Hij stak zijn hand uit en ik omvatte deze. Heel bewust voelde ik zijn hand even in de mijne. Het voelde heel bijzonder dat hij enkele minuten van zijn resterende tijd offerde aan aandacht aan mij.
Vooraf had ik veel mooie & wijze woorden ingestudeerd. Geen enkele kon ik echter afvuren. Het gesprek liep eigenlijk vanzelf. Ik durfde te vragen hoe het voelde. Hij antwoordde overwogen. Openhartig.
Bijzonder ook was het om te zien hoe de man zich druk maakte over het roken van zijn sigaretjes. Herhaaldelijk vertelde hij dat ze hem maar buiten moesten zetten als hem dit ontnomen werd. De coördinator had echter al toegestemd met de wens van de bewoner dat hij mocht roken. Op bed! En wie ben ik om daar anders over te denken?
Het denkbeeldig tikken van de klok gaf mij intussen een ongemakkelijk gevoel. Tik. Tak. Tik. Meneer leefde of er geen tijd bestond. Na tien minuten gaf de bewoner aan dat hij moe werd en dat hij alleen gelaten wilde worden in afwachting van zijn naasten en de dingen die komen gingen. Ik nam afscheid en vertelde hem dat ik niet meer zou komen tenzij hij ons zou alarmeren. Aan het einde van mijn dienst stond ik voor een dilemma. Ik vond het beleefd om even gedag te zeggen.
Ik besloot echter om dit niet te doen. Wat voor meerwaarde heeft dit in het geheel? Zit een persoon die nog enkele uren te leven heeft te wachten op formaliteiten? Op beleefdheid van mij?
Met die vraag verliet ik het Hospice. Ik had er vrede mee. Rond zijn afgesproken tijd hield ik mijn minuut stilte
Hilbert Steensma is student persoonlijk begeleider en gepassioneerd schrijver. Na ruim twintig jaar werken in de financiële sector met verschillende uitstapjes als vrijwilliger in de zorg ertussendoor, zette hij in 2016 eindelijk de stap naar een opleiding als persoonlijk begeleider.
HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.
