Het was op een van die fantastische zomerdagen aan de Zeeuwse kust. Een leeg strand, boten op zee en in de verte Engeland. Fietsen door de duinen, met alleen de wind die je altijd ‘tegen’ had, welke kant je ook op ging. Meer had je niet nodig, dit was vrijheid, zo voelde geluk. Gewoon te vinden vlak bij huis, in ons eigen landje.

We bereikten de Schelde. Gingen we verder met de boot naar Vlissingen of naar een terras aan het haventje van Breskens? Het werd het terras, met hondsbrutale zeemeeuwen. Meeuwen die zich niets van mensen aantrokken, alsof ze ons wilden weg jagen. Het af en aan zwellende geluid van de klapperende vleugels en het luide gekrijs, het leek wel schreeuwen, waren beangstigend.

Plotseling vielen een paar van die agressievelingen het terras aan, sprongen op de tafels en begonnen van de borden te pikken. Nu gingen ze toch echt te ver. Een dame voelde zich zo bedreigd dat ze krijsend opsprong, gevaarlijk zwaaiend met haar armen. De bij haar horende kinderen, net zo geschrokken van de vogels, voelden nu ook nog de schaamte voor het paniekgedrag van hun angstige moeder. Het hele terras leefde intens mee. Iemand probeerde de rust terug te brengen door in onvervalst Vlaams te roepen: ‘Geen vrees, ze blieven geen vrouwenvlees.’ 

Bert Baas is longarts en coach / supervisor voor medici.
HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.
Rechtstreeks contact opnemen met de auteur kan HIER.
(Werkt dit niet, dan is uw mailprogramma hier niet voor ingesteld. Dan kunt u hieronder met het formulier een reactie achterlaten.)