Ik zie Jan Terlouw bij DWDD en denk aan wat hij zei over dat we het vertrouwen kwijt zijn in de overheid en zelfs in onszelf, en ik hoor zijn voorbeeld uit mijn jonge jaren, ‘het trekkoordje uit de brievenbus’. Je kon jezelf als kind gewoon met dat koordje naar binnen laten, wat dus ook betekende dat je veilig buiten kon spelen. Ik zie hem weer bij DWDD met tien jeugdige politici die met elkaar een manifest hebben geschreven om hun, aan het pluche verknochte, partijleiders wakker te schudden. Ik lees het statement van het NatuurCollege en ondertussen komt er een overleg over de zorg bij me op van een Kamercommissie en ik denk dan: welke taal spreekt men hier eigenlijk?

Ik hoor over een ‘wijkhospitaal’, dat er tegenwoordig is omdat er zo vaak geen plek is in een ziekenhuis, waar men iemand te lang heeft laten liggen zonder in te ingrijpen, de arts kwam niet en dus werd de patiënt zo laat naar het ziekenhuis gebracht dat alle functies al aan het uitvallen waren, want ja et cetera. En over een 94-jarige vrouw in een verzorgingsflat met ernstig oedeem in haar voeten, maar niemand lijkt het op te merken behalve de familie. Er werd geen initiatief tot bewegen genomen vanuit het personeel. Als het personeel daarvoor geen tijd heeft, wordt er blijkbaar door niemand initiatief ontplooid om in zo’n geval enige beweegzorg in te schakelen. In het huis is geen fysiotherapeut of beweegclubje en de huren zijn zo hoog dat er geen ruimte is voor een aanvullende verzekering hiervoor, en dan gaat het om een bedrag tussen de € 9 en € 15 per maand!

Zie ik een ‘inspectiedame’ van de ggz enthousiast roepen: ‘Fantastisch initiatief’ als ze een filmpje te zien krijgt over twee ‘gewone’ dames die een verpleeg-/verzorgingshuis binnenwandelen en rondkijken hoe het daar loopt en signalen afgeven over dingetjes die beter zouden kunnen of die juist verbeterd zijn, gewoon op eigen initiatief, gewoon vanuit hun hart. Als dan de interviewer vraagt: ‘Maar is dat niet gewoon jullie werk?’, dan krijgen we te horen en zien we dat het daarbij vooral gaat over hoe de zorgdossiers ingevuld zijn en zie ik goedwillend personeel nerveus rondlopen omdat er een dossiercontroleur is en ergens in een dossier vergeten is te noteren dat een patiënt incontinent is, beetje wrang dat zo’n dossier bijhouden zo veel tijd kost dat patiënten veelal heel erg lang hun plas op moeten houden of op een verschoning moeten wachten, zal ik maar zeggen ...

In de fysiotherapiewandelgangen hoor ik ondertussen het volgende nieuws: Verzekeraars denken erover om in 2018 geen solopraktijken meer te contracteren, dus wat hen betreft geen kleine praktijken meer ...

Daarna contracteren ze zeker geen praktijken meer waar collega’s met sproeten werken, of praktijken met een raam in de gevel? Dat schiet dan lekker op!

Alles om maar minder zorgvoorzieningen te hoeven betalen, want daar komt steeds meer behoefte aan natuurlijk in onze vergrijzende samenleving en dan moeten er weinig praktijken zijn, logisch toch ...?

Dat scheelt uitgaven, en de verzekeraars krijgen ondertussen steeds meer macht. Het ernstige is dat het allemaal blijkbaar kan gebeuren en maar doorgaat, en dat er ook nog een sausje overheen gegoten wordt dat het allemaal gaat om kwaliteit. De verzekeraars hebben het beste met u en mij voor!

De minister davert door met haar plan om chronische fysiotherapeutische zorg weer onder te brengen in de basisverzekering. Mensen met een chronische klacht hoeven dan straks misschien alleen nog maar de eerste twintig, of als men gul is de eerste twaalf, behandelingen zelf te betalen. Daarnaast is ook nog altijd het eigen risico in die basisverzekering van toepassing. Dus u begrijpt ... haar trein davert door.

Ze denkt ook na over een pil voor mensen die hun leven niet meer aankunnen ...

Een menswaardig leven is inderdaad geen zekerheid meer in het huidige politieke klimaat, waarin zo veel is afgebroken en regeren in z’n geheel geen vooruitzien is. Dan lijkt zo’n pil een uitkomst als je aan ziet komen dat je straks overgeleverd bent aan zorg die niet meer gegeven kan worden. Jonge mensen willen nog amper kiezen voor werken in de ouderenzorg. Moeten we daar verbaasd over zijn? Zwaar werk, hard werken, je steeds tekort voelen schieten omdat je niet alles kunt geven en niet kunt zijn wat je zou willen, en ook nog slecht beloond worden? Hun harten willen wel maar hun hoofd zegt nee.

En dan lees ik in de pers dat politiek leiders het debat op allerlei manieren uit de weg gaan.

Ja, de staatskas is weer op orde, maar wat is er allemaal kapot bezuinigd? Op het nieuws hoor ik ook dat een uur extra gymles op scholen zo’n 150 miljoen euro zal kosten. Kinderen krijgen maar twee uur gymles in de week, ondanks lijvige rapporten die laten zien dat bewegen en creatieve vakken de ontwikkeling en de prestaties van kinderen stimuleren en positief beïnvloeden.

Overal is van alles afgebroken, kortetermijndenken heeft als een monster om zich heen gegrepen.

Overal heeft de overheid haar klauwen in gezet, van de Wet DBA voor zzp’ers tot aan de AOW. Jongeren en ouderen worden zelfs tegen elkaar opgezet vanwege het pensioenvraagstuk. De werkloosheid zowel onder jongeren als onder ouderen is weer toegenomen. Maar de staatskas is op orde. We komen om in de regelgeving en worden in ons dagelijkse doen belemmerd door onzinnige en tijdrovende handelingen, de normaalste dingen zijn ingewikkeld gemaakt. Vertrouwen is ver te zoeken. Het respect voor elkaar is aangetast. Ouderen die veelal veertig jaren werkten en altijd belasting betaalden voor een AOW-uitkering op hun 65e worden heel kort van tevoren ineens in een financieel gat gestort. Laten we wel wezen, door mismanagement van de overheid en haar vele mislukte, dure en onzinnige avonturen. Het ‘monster van de marktmacht’ en het maken van winst op alles wat je maar kunt bedenken hebben alle ruimte gekregen, ten koste van medemenselijkheid. En wat doen de politici nu het op een paar keer debatteren aankomt over hun visie op de toekomst van ons land?

Wat ik hoor is wie zo meteen met wie wil regeren. Maar hebben wij geen stem? Was het hele stemrecht er niet om begonnen dat wij, de Nederlandse bevolking, met onze stem dit uiteindelijk bepalen?

Als het op inhoud en visie aankomt geven onze politici weer eens geen thuis ...

Winny van de Velden is maat in de praktijk bij Aldlanfysio in Leeuwarden en gezondheidscoach.
HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.