Die dag werd er aan het spoor gewerkt, en reden er minder treinen dan gebruikelijk. Passagiers die normaal met twee treinen zouden hebben gereisd, moesten nu allemaal in één trein verder. Meer reizigers dan plaatsen dus; maar wij vonden in de stilte coupé nog een plekje.

Twee jonge vrouwen, de een blond, de ander zwart, maar onmiskenbaar zussen, kwamen samen met hun nog jonge kinderen bij ons in de coupé zitten. Uit hun gesprek bleek dat ze op de terugweg waren naar een ver provinciestadje. Ze hadden net een dagje Amsterdam achter de rug. Uitgelaten namen ze nog even de belevenissen van de afgelopen uren door. Totdat één van de moeders verschrikt de hand voor de mond sloeg en de ander wees op het stilte bordje. Even volgde er nog luidruchtig overleg of ze ergens anders zouden gaan zitten, maar de trein was overvol.

Onwennig, maar verder voorbeeldig, pasten ze zich aan: de kinderen kregen een kleurboekje en de rest van de conversatie ging in gebarentaal.

Even later schuifelde een nieuw groepje plaats-zoekers luidruchtig binnen. Plots bemerkten ze dat de stilte hier hoorbaar was. 'Wat is het hier stil'. 'Dit is ook een ‘stiltecoupe’ klonk vanuit een stoel. Eén van de moeders gebruikte de lawaaiige verstoring om hardop voor te stellen of we konden stemmen of in dit bijzondere geval, door de volle trein, er nu toch hardop gesproken mocht worden. Zoals te verwachten in een stiltecoupé kwam er geen hoorbare reactie.

Bert Baas is longarts en coach / supervisor voor medici.

HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.
Rechtstreeks contact opnemen met de auteur kan HIER.
(Werkt dit niet, dan is uw mailprogramma hier niet voor ingesteld. Dan kunt u hieronder met het formulier een reactie achterlaten.)