Laat me mijn situatie uitleggen. Ik ben een operationeel leidinggevende in een ziekenhuisapotheek en mijn belangrijkste taak is om zorg te dragen dat iedereen dagelijks doet wat hij/zij behoort te doen en om bij eventuele knelpunten snel op te kunnen treden.
Ik ben dus een leidinggevende en ik vraag me regelmatig af wat een leidinggevende precies doet? Als ik het woord ontleed (leiding – geven) dan kom ik niet veel verder.
Ik geef dus leiding, echter, als ik de tijd meet die ik stop in het leidinggeven dan is dat vrij karig. En uit welke taken bestaat het leidinggeven? Dat is geen eenvoudige vraag om te beantwoorden. Ik ben technisch voorzitter bij tal van overleggen, kan inhoudelijk het gesprek aan, ik ben verbaal sterk, ik kan makkelijk met mensen omgaan en vind dit het leukste aspect van mijn werk, maar geef ik hun leiding? Ik coördineer taken, leg verbindingen tussen werkzaamheden en probeer informatie zo veel mogelijk te delen dan wel door te geven. Toegegeven, ik voer jaargesprekken met ruim twintig medewerkers, maar dat maakt me nog geen leidinggevende. Komen mijn twijfels voort uit het idee dat ik leidinggeven vooral zie als een top-downinstrument?
Het feit dat ik vind dat ik gefaald heb, wordt ingegeven door het beeld dat ik mezelf vooral als een ondernemer in loondienst zie. Ik geloof heilig in de mensen waar ik mee werk. Ik heb een blind vertrouwen in de afdeling waar ik werk. Ik ben constant op zoek naar verbeteringen, ik jat ideeën waar ik ze maar kan vinden, ik denk ’s avonds na over mijn werk en hoe het beter kan. Ik wil graag van onze afdeling de beste afdeling maken. Kortom, ik wil mijn werk tot een succes maken. Ik ben competitief ingesteld, en ja, ook sociaal. Beide eigenschappen kunnen prima samengaan.
En hoewel dat boeiend klinkt, is dit misschien wel niet waar ik voor aangetrokken ben.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik gefaald heb. Volgens mij moet ik me voornamelijk bezighouden met de leveringsproblemen in de apotheek, dat collega’s soms moeilijk vrij kunnen krijgen, dat er soms wrijvingen zijn tussen collega’s (het zijn per slot van rekening net mensen), dat er af en toe onduidelijkheid over bepaalde procedures is et cetera. Ik zou me puur moeten richten op het proces van medicatievoorziening; hoe zorg ik ervoor dat de mensen die medicatie controleren, pakken en bezorgen zo goed mogelijk hun werk kunnen doen? Hoe zorg ik ervoor dat zij zo min mogelijk last hebben van ruis? En ruis is in mijn optiek alle werkzaamheden die niet primair bijdragen aan hetgeen we behoren te doen. Bureaucratie is daar een mooi voorbeeld van waar iedereen zich wel een beeld van kan vormen.
Als er nieuwe stoelen moeten komen dan regel ik dat. Als er collega’s zijn die ergonomische problemen ervaren dan probeer ik dat op te lossen door de inzet van hulpmiddelen en bewegingsoefeningen. Want hun probleem is mijn probleem. Als mijn collega’s zich onvoldoende kunnen richten op het leveren van medicatie, het indirect beter maken van patiënten, dan mag ik me dat aantrekken.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb goed werk geleverd, ik ben betrokken, actief en relativerend. Toch, ik heb niet of amper opgetreden als leidinggevende. Enerzijds doordat deze afdeling daar wellicht geen behoefte aan heeft en anderzijds doordat ik hier zelf te weinig oog voor heb gehad. Bij ons op de afdeling hangt een grote poster waar onze visie op staat gedrukt. Had ik me die constant voor ogen gehouden en bij elke beslissing hieraan gedacht, dan was ik goed bezig geweest. Dan was ik een visiebewaker geweest.
Dit is geen zelfkastijding, integendeel, maar vooral bedoeld om op een open manier mijn gedachten over mijn werk en hoe zich dat verhoudt tot mijn collega’s te uiten.
Edwin Muis is teamleider van ziekenhuisapotheek Sneek
HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.
